Malam ini, saya bekerja seperti biasa. Pelajar yang datang untuk makan di Dewan Makan Tillet pada hari ini tidaklah seramai mana. Pekerja-pekerja yang hadir pula lebih dari mencukupi . Suasana ini memberikan ruang kepada saya untuk berborak dengan rakan-rakan sekerja yang lain.
Walaupun saya telah bekerja di sini lebih dari tiga minggu, namun saya masih belum mengenali semua pekerja di sini. Mungkin kerana terlampau malas untuk berbahasa Iggeris ditambah pula dengan perasaan tidak yakin untuk bercakap dengan fasih membuatkan saya tidak berbual dengan mereka. Sehinggakan saya dimarah oleh seorang pekerja kerana menjadi terlalu pendiam. Sesungguhnya, saya kerap berdoa agar diberikan kekuatan dan keyakinan untuk bertutur dalam bahasa asing ini dengan lancar. Insya Allah.
Pada hari itu, tidak tahu mengapa, ada seorang pekerja wanita Cina tiba-tiba menegur kami (saya bekerja dengan seorang lagi rakan pada masa itu). Beliau berkata bahawa beliau pernah melancong ke Malaysia kerana beliau tahu bahawa kami berasal dari sana. Beliau bercerita mengenai perkara-perkara menarik yang beliau alami ketika melawat Malaysia.
Antaranya mengenai kepelbagaian makanan yang beliau jumpa semasa di Malaysia Beliau berkata bahawa makanan di Malaysia semuanya sedap-sedap. Yang paling beliau ingat ialah sate dan juga ikan bakar di dalam daun pisang. Beliau sanggup bersusah=payah pergi ke merata tempat di Malaysia hanya untuk mencari makanan-makanan istimewa lain yang Malaysia sediakan.
Kemudian, beliau melawat kawasan-kawasan menarik yang terdapat di sana. Antaranya ialah pantai-pantai, makan di atas bukit yang nyaman, KLCC, menaiki Menara Kuala Lumpur, dan pelbagai lagi tempat yang menarik. Tetapi yang beliau kesali ketika pulang dari Malaysia ialah beliau terlupa untuk membeli patung yang memakai pakaian kebangsaaan rakyat Malaysia sebagai kenang-kenangan.
Kebiasaannya, apabila beliau melancong ke negara lain, beliau akan membeli patung yang memakai pakaian tradisional masyarakat tempatan sebagai cenderahati. Tetapi, apabila melancong ke Malaysia, beliau terlupa untuk mencarinya kerana terlampau banyak perkara menarik yang boleh beliau lakukan dan juga terlalu banyak makanan yang perlu beliau cuba. Akhirnya, beliau terlupa untuk mencari patung tersebut untuk dijadikan bukti kehadiran beliau di Malaysia.
Beliau meminta kepada kami jika kami ingin pulang ke Malaysia, jangan lupa belikan patung tersebut sebagai hadiah untuk beliau. InsyaAllah kami tidak lupa. Kemudian beliau mengungkap satu ayat yang membuatkan saya betul-betul menghargai Malaysia.
"Malaysia is like a small paradise in this world. But not many people know"
Ayat tersebut membuat saya gembira sebagai rakyat negara tetapi pada masa yang sama, membuatkan saya menyedari akan suatu perkara.
Sebelum ini, saya hanya menganggap Malaysia sebagai sebuah negara yang tidak punya banyak kelebihan yang mampu membuatkannya dikenali di seluruh dunia. Saya juga sering merungut terhadap cuaca Malaysia yang terlampau panas. Inilah ketidak-syukaran saya terhadap nikmat Allah yang dikurnakanNya kepada Malaysia yang tidak dikurniakan kepada tempat-tempat lain di dunia ini. Astaghfirullah al-azim.
Apabila sampai di bumi Amerika ini, baru saya sedari akan nikmat tersebut dan betapa bodohnya saya kerana tidak pernah betul-betul menghayati nikmat tersebut. Hanya setelah menggigil kesejukan di sini, baru wujud perasaan rindukan nikmat haba dan hanya setelah kempunan terhadap sate dan kuah kacang di sini, baru wujud kecintaan terhadap masakan tradisional.
Ucapan wanita Cina ini betul-betul membuat saya berfikir kembali. Tidak kiralah jika hujan emas intan berlian sekalipun di negeri orang, negeri sendiri pula hanya hujan batu, negeri sendiri tetap sentiasa lebih baik. Maha Suci Allah yang telah menciptakan sesuatu perkara sebagai nikmat kepada sesuatu umat di tempat itu dan ciptanNya tidak pernah sia-sia.
Masya Allah.
