18 Ogos 2014
Perlahan-lahan saya memarkir kereta Myvi hitam di halaman rumah sahabat saya yang terletak di Banting pada tengahari tersebut.
Sahabat saya ketika itu masih berada di rumah kawannya, maka neneknya yang mempelawa saya masuk, untuk bertandang seketika sementara menunggu tiba sahabat saya.
Hari itu, sahabat saya akan pulang semula ke Johor Bharu untuk menghabiskan pengajian Master beliau di UTM. Bas yang beliau akan naiki menunggu di Shah Alam. Disebabkan saya sudah lama tidak bertemu dengan beliau, maka saya menawar diri untuk menghantar beliau ke Stesen Bas Shah Alam, mengambil peluang untuk berbual dengan beliau di sepanjang perjalanan. Walaupun penat pulang dari Kedah pagi tadi masih belum surut.
Sambil menunggu, nenek beliau meneman saya di ruang tamu, bercerita mengenai apa yang berlaku di sekitar beliau. Seketika, beliau ke dapur, membawa keluar sebotol air dan beberapa gelas cawan. Disambung dengan pelawaan untuk mencuba apa sahaja jenis kuih raya yang terhidang di meja kopi yang terletak ruang tamu tersebut.
Saya sambut pelawaan beliau sambil terus memasang telinga mendengar cerita yang beliau kongsikan.
Selang beberapa minit kemudian, sahabat saya akhirnya tiba dengan kawan beliau di pintu rumah.
Kawan beliau menghulur sebungkus beg plastik bewarna yang berisi petai 3 batang.
Nenek sahabat saya menyambut bungkusan tersebut sambil mendepa luas kedua tangan beliau. Bersungguh beliau menerima pemberian tersebut. Sambil mengucapkan terima kasih, nenek sahabat saya membelek petai tersebut dengan muka yang bersinar seperti seorang budak menerima hadiah di hari lahir. Sekeping demi sekeping petai tersebut diamati. "Gemuk gemuk petai ni ha" luah beliau sambil sekeping petai diangkat keluar dari plastik dan ditontonkan kepada anak beliau yang muncul di pintu ruang tamu. Anak beliau cuba mengambil sekeping petai tersebut tetapi dimarah oleh beliau kerana beliau masih belum puas membelek petai-petai tersebut. Setelah puas diteliti satu persatu, beliau tekupkan plastik ke muka beliau dan petai tersebut dihidu sedalam-dalamnya seperti beliau sedang menghidu sesuatu yang sangat mengasyikkan. Akhirnya, petai tersebut beliau letak di atas riba dan beliau kembali berbual bersama saya, sahabat saya, dan kawan sahabat saya yang sedia duduk di ruang tamu tersebut.
Segala tindak-tanduk beliau ke atas petai tersebut saya perhati dari awal sehingga hujung. Kagum, sebak, rasa bersalah mula mngisi rongga tengkuk saya.
Saya kagum kerana beliau, walaupun umur sudah menjangkau 79 tahun dan bakal mencecah 80, masih mampu bersyukur dengan pemberian tersebut. Bukan sahaja beliau bersyukur dengan pemberian tersebut, bahkan diselangi dengan pujian terhadap hadiah tersebut. Sedangkan pemberian tersebut, mungkin tidak seberapa untuk kebanyakkan kita.
Hanyalah petai 3 batang.
Tetapi dari reaksi beliau, bagaikan beliau sedang mendapat rezeki agung dari langit dengan cara yang sangat tidak disangka.
Aksi beliau juga menyebabkan saya teringat akan kawan-kawan saya yang pulang dari luar negara yang tidak puas hati dengan kerja masing-masing kerana gaji yang ditawar tidak cukup menawan sedangkan saya menelan air liur mendengar angka yang mereka butirkan. Sedangkan mereka mempunyai segala apa yang manusia zaman ini mahukan. Tetapi seorang manusia tua di hujung kampung yang dikelilingi pokok kelapa sawit ini boleh berasa gembira hanya pada petai 3 batang.
Betapa syukur itu bukanlah terletak pada angka dan megah, tapi pada hati yang mampu menghargai.
Nenek sahabat saya pula bukanlah seorang yang hidup dalam selesa, hidup sekadar berteduh di bawah rumah tanpa siling, berkongsi pula dengan menantu dan dua anak beliau. Dalam keadaan beliau mempunyai seribu satu hak yang jauh lebih luas andai beliau mahu merungut terhadap apa yang pernah dan sedang beliau lalui, tetapi beliau memilih untuk bersyukur dan gembira pada petai 3 batang, yang dibungkus oleh plastik kecil berwarna merah.
Di umur 80an, seorang seperti beliau sepatutnya sudah biasa dengan petai, mungkin sudah bosan. Tetapi, dek keluarbiasaan beliau yang mungkin beliau tak pernah sedari, petai 3 batang itu masih mampu membuatkan beliau tersenyum ceria.
Kagum saya bertambah terhadap beliau apabila beliau mengajak kami ke dapur untuk menikmati juadah tengahari. Mungkin kerana beliau sudah dimaklum akan kehadiran saya, maka juadah disediakan. Tatkala rumah beliau tidaklah apa, dengan umur yang lanjut dan ditambah dengan demam, beliau masih berusaha menyambut tetamu yang bertandang. Siap dengan hidangan di dapur belakang.
Hati saya menjadi sebak ketika menemani beliau menyantap selera tengahari tersebut. Saya menjadi sebak untuk beliau kerana saya tahu, beliau tidak akan berasa sebak untuk diri sendiri. Sebak kerana di sebalik kedhaifan diri beliau, tiada muka sesal dari raut wajah beliau. Sebaliknya, raut ketengan yang menghiasi wajah tua tersebut. Tambah sebak apabila menikmati lauk beliau kerana dalam kekurangan hidup beliau, beliau masih kuat untuk memberi, menghidang kepada tetamu yang hadir.
Maka, biarlah saya yang mewakili beliau untuk menyelami sayu hidup beliau.
Di sepanjang perjalanan pulang dari Shah Alam ke Bangi, bayangan nenek sahabat saya menyambut bungkusan petai tersebut berputar bagaikan terpaku ketat di ruang kotak fikiran.
Dan setiap kali imbasan tersebut bermain, sebak hati saya semakin menyesak.
Allahu.. Allahu...
Semoga Allah membalas syurga andai tiba waktu beliau bertemu dengan-Nya.
Untuk saya, semoga saya diberi kekuatan dan kelapangan untuk melazimkan diri menziarahi beliau. Sekadar mengisi ruang kosong yang sahabat saya tinggalkan di hati beliau, tatkala dia menghabiskan pengajian beliau.
Manusia hebat seperti nenek sahabat saya, tidak wajar untuk saya sia-siakan bagi mempelajari makna syukur; dari peristiwa petai 3 batang.
Perlahan-lahan saya memarkir kereta Myvi hitam di halaman rumah sahabat saya yang terletak di Banting pada tengahari tersebut.
Sahabat saya ketika itu masih berada di rumah kawannya, maka neneknya yang mempelawa saya masuk, untuk bertandang seketika sementara menunggu tiba sahabat saya.
Hari itu, sahabat saya akan pulang semula ke Johor Bharu untuk menghabiskan pengajian Master beliau di UTM. Bas yang beliau akan naiki menunggu di Shah Alam. Disebabkan saya sudah lama tidak bertemu dengan beliau, maka saya menawar diri untuk menghantar beliau ke Stesen Bas Shah Alam, mengambil peluang untuk berbual dengan beliau di sepanjang perjalanan. Walaupun penat pulang dari Kedah pagi tadi masih belum surut.
Sambil menunggu, nenek beliau meneman saya di ruang tamu, bercerita mengenai apa yang berlaku di sekitar beliau. Seketika, beliau ke dapur, membawa keluar sebotol air dan beberapa gelas cawan. Disambung dengan pelawaan untuk mencuba apa sahaja jenis kuih raya yang terhidang di meja kopi yang terletak ruang tamu tersebut.
Saya sambut pelawaan beliau sambil terus memasang telinga mendengar cerita yang beliau kongsikan.
Selang beberapa minit kemudian, sahabat saya akhirnya tiba dengan kawan beliau di pintu rumah.
Kawan beliau menghulur sebungkus beg plastik bewarna yang berisi petai 3 batang.
Nenek sahabat saya menyambut bungkusan tersebut sambil mendepa luas kedua tangan beliau. Bersungguh beliau menerima pemberian tersebut. Sambil mengucapkan terima kasih, nenek sahabat saya membelek petai tersebut dengan muka yang bersinar seperti seorang budak menerima hadiah di hari lahir. Sekeping demi sekeping petai tersebut diamati. "Gemuk gemuk petai ni ha" luah beliau sambil sekeping petai diangkat keluar dari plastik dan ditontonkan kepada anak beliau yang muncul di pintu ruang tamu. Anak beliau cuba mengambil sekeping petai tersebut tetapi dimarah oleh beliau kerana beliau masih belum puas membelek petai-petai tersebut. Setelah puas diteliti satu persatu, beliau tekupkan plastik ke muka beliau dan petai tersebut dihidu sedalam-dalamnya seperti beliau sedang menghidu sesuatu yang sangat mengasyikkan. Akhirnya, petai tersebut beliau letak di atas riba dan beliau kembali berbual bersama saya, sahabat saya, dan kawan sahabat saya yang sedia duduk di ruang tamu tersebut.
Segala tindak-tanduk beliau ke atas petai tersebut saya perhati dari awal sehingga hujung. Kagum, sebak, rasa bersalah mula mngisi rongga tengkuk saya.
Saya kagum kerana beliau, walaupun umur sudah menjangkau 79 tahun dan bakal mencecah 80, masih mampu bersyukur dengan pemberian tersebut. Bukan sahaja beliau bersyukur dengan pemberian tersebut, bahkan diselangi dengan pujian terhadap hadiah tersebut. Sedangkan pemberian tersebut, mungkin tidak seberapa untuk kebanyakkan kita.
Hanyalah petai 3 batang.
Tetapi dari reaksi beliau, bagaikan beliau sedang mendapat rezeki agung dari langit dengan cara yang sangat tidak disangka.
Aksi beliau juga menyebabkan saya teringat akan kawan-kawan saya yang pulang dari luar negara yang tidak puas hati dengan kerja masing-masing kerana gaji yang ditawar tidak cukup menawan sedangkan saya menelan air liur mendengar angka yang mereka butirkan. Sedangkan mereka mempunyai segala apa yang manusia zaman ini mahukan. Tetapi seorang manusia tua di hujung kampung yang dikelilingi pokok kelapa sawit ini boleh berasa gembira hanya pada petai 3 batang.
Betapa syukur itu bukanlah terletak pada angka dan megah, tapi pada hati yang mampu menghargai.
Nenek sahabat saya pula bukanlah seorang yang hidup dalam selesa, hidup sekadar berteduh di bawah rumah tanpa siling, berkongsi pula dengan menantu dan dua anak beliau. Dalam keadaan beliau mempunyai seribu satu hak yang jauh lebih luas andai beliau mahu merungut terhadap apa yang pernah dan sedang beliau lalui, tetapi beliau memilih untuk bersyukur dan gembira pada petai 3 batang, yang dibungkus oleh plastik kecil berwarna merah.
Di umur 80an, seorang seperti beliau sepatutnya sudah biasa dengan petai, mungkin sudah bosan. Tetapi, dek keluarbiasaan beliau yang mungkin beliau tak pernah sedari, petai 3 batang itu masih mampu membuatkan beliau tersenyum ceria.
Kagum saya bertambah terhadap beliau apabila beliau mengajak kami ke dapur untuk menikmati juadah tengahari. Mungkin kerana beliau sudah dimaklum akan kehadiran saya, maka juadah disediakan. Tatkala rumah beliau tidaklah apa, dengan umur yang lanjut dan ditambah dengan demam, beliau masih berusaha menyambut tetamu yang bertandang. Siap dengan hidangan di dapur belakang.
Hati saya menjadi sebak ketika menemani beliau menyantap selera tengahari tersebut. Saya menjadi sebak untuk beliau kerana saya tahu, beliau tidak akan berasa sebak untuk diri sendiri. Sebak kerana di sebalik kedhaifan diri beliau, tiada muka sesal dari raut wajah beliau. Sebaliknya, raut ketengan yang menghiasi wajah tua tersebut. Tambah sebak apabila menikmati lauk beliau kerana dalam kekurangan hidup beliau, beliau masih kuat untuk memberi, menghidang kepada tetamu yang hadir.
Maka, biarlah saya yang mewakili beliau untuk menyelami sayu hidup beliau.
Di sepanjang perjalanan pulang dari Shah Alam ke Bangi, bayangan nenek sahabat saya menyambut bungkusan petai tersebut berputar bagaikan terpaku ketat di ruang kotak fikiran.
Dan setiap kali imbasan tersebut bermain, sebak hati saya semakin menyesak.
Allahu.. Allahu...
Semoga Allah membalas syurga andai tiba waktu beliau bertemu dengan-Nya.
Untuk saya, semoga saya diberi kekuatan dan kelapangan untuk melazimkan diri menziarahi beliau. Sekadar mengisi ruang kosong yang sahabat saya tinggalkan di hati beliau, tatkala dia menghabiskan pengajian beliau.
Manusia hebat seperti nenek sahabat saya, tidak wajar untuk saya sia-siakan bagi mempelajari makna syukur; dari peristiwa petai 3 batang.
2 comments:
Hello blogger...well ur blog was awesome...full with a meaningful stories and somehow our stories was same..never get bored and i,ve learnt many things from ur "jalan-jalan" 's blog...keep writing because i cant wait to read what ur story will be next..fighting!!:) :)
😊 Feel touching when I read this.
Combawa.
Post a Comment